De rode lijn

Alles ligt klaar. Een rugtas, flesje drinken, een pakje crackers voor onderweg. Nu nog even mijn kledingkast checken. Trek iets rood aan is opnieuw het devies. Bij de vorige twee demonstraties in Den Haag volstond een t-shirt en een petje, maar dat was in mei én juni. Nu is het 5 oktober. Met mijn knalrode tussenjas en dito paraplu voldoe ik ruimschoots aan de dresscode. De rode strook die ik als statement op het raam wil plakken ligt klaar. De derde grootschalige demonstratie alweer, nog afgezien van de vele kleinere demonstraties op diverse plaatsen in het land. Te gek voor woorden dat een derde keer nodig is.

5 oktober, al twee jaar is Israël aan het moorden in Gaza. En natuurlijk, de aanleiding was verschrikkelijk. De aanslag op 7 oktober door Hamas is afschuwelijk en niet te verdedigen, maar laten we eerlijk zijn, die aanslag had ook een oorzaak. Journaalbeelden van kolonisten die Palestijnen op gruwelijke wijze verjagen uit hun woningen, gesteund door de regering van Israël, staan op mijn netvlies gebrand.

5 oktober, inmiddels hebben verschillende internationale én Israëlische organisaties Israël beschuldigd van genocide in Gaza: VN commissie, Amnesty International, Human Rights Watch, Artsen zonder Grenzen, B'Tselem en Physicians for Human Rights Israël.

- En nog steeds stelt ons ministerie van Buitenlandse Zaken dat er onvoldoende juridische grond is om de situatie als genocide te bestempelen.

- En nog steeds levert Nederland onderdelen voor F-35-gevechtsvliegtuigen aan Israël, koopt Nederland wapens van Israël en fungeert het als doorvoerland voor militaire goederen en zogeheten dual-use technologie. Daarmee verleent ons land militaire-en economische steun terwijl men weet dat deze steun genocide mogelijk maakt. Dat maakt ons medeplichtig aan genocide volgens het Genocideverdrag. En of dat allemaal nog niet erg en beschamend genoeg is blijft onze regering, in tegenstelling tot veel landen om ons heen én tegen het advies in van deskundigen, halsstarrig weigeren doodzieke kinderen uit Gaza op te nemen in onze ziekenhuizen. Nee, die kinderen moeten maar geholpen worden in de regio, want stel je voor, er zullen mee- reizigers mee komen die misschien asiel aanvragen. Je verschuilen achter de regio of Europa, wanneer het uitkomt, daar is onze regering goed in. Toegegeven, heel recent is het standpunt aangepast. Waarom nu wel?

Ik voel me machteloos en beschaamd. Ik ben boos en verdrietig. Het onrecht moet stoppen. Nu! Daarom wil ik demonstreren in Amsterdam.

Maar ik ga niet.

Ik durf het niet meer aan, in juni twijfelde ik geen moment. Ook toen voelde ik de schaamte, was ik boos en verdrietig, maar ik dacht niet helemaal machteloos te zijn. Ik kon iets doen, mijn stem laten horen. Verzet tonen tegen de daden van Israël in Gaza. Verzet tegen onze regering. Vanaf het moment ik hoorde dat de derde demonstratie in Amsterdam gehouden zou worden, sloeg bij mij de onzekerheid toe. Met de Maccabi-rellen in het achterhoofd, de grote Joodse gemeenschap en nee, ik ben geen antisemiet. Maar een feit is dat groepen mensen meer en meer tegenover elkaar zijn gaan staan en zich steeds agressiever uiten. Kijk naar de rellen rondom AZC's. Polarisatie, niet in de laatste plaats gecreëerd door rechtse politici die zonder enige zelfreflectie asielzoekers verantwoordelijk stellen voor alles wat mis is in onze samenleving. Een partij als BBB die het nota bene presteert de meest rechtsextreme, ledenloze partij rechts in te halen te gaan. De woon-asiel minister van diezelfde partij die voortdurend haar zorg uitspreekt, terecht overigens, over het feit dat jongeren geen woning kunnen krijgen. Diezelfde minister bond samen met haar buren een procedure aan om de bouw van een woonzorgcomplex voor hun eigen deur tegen te houden. Ik bedoel maar.

Als ik mijn zorg bespreek met mensen in mijn omgeving blijkt dat ik niet de enige ben. Met een gelijkgestemde verzinnen we zelfs een strategie wat te doen wanneer onverhoopt de situatie uit de hand loopt, maar veel verder dan je zo snel mogelijk uit de voeten maken komen we niet. En daar zit wat mij betreft het probleem. Sinds mijn twee nieuwe stalen knietjes heb ik valangst ontwikkelt. Gaan voelt niet goed, niet gaan voelt net zo min goed en toch besluiten we daartoe, helaas.

Maar wat kunnen we wel?

Ik plak de rode strook op mijn raam, schrijf een blog en deel die waar ik kan. Ik wil mijn stem laten horen. Wie volgt?!