zondag 28 juli 2013

Code Oranje


Een hoop gedonder in de glazen

Storm, wind, regen en hagelstenen, zo groot als morgen de hele dag

Met het weer was het code oranje geblazen

Maar ik kan me niet herinneren dat ik er iets van zag

 

Pas op! Op de weg word het link, je bent gewaarschuwd.

Maar het  KNMI dekte zich in

Want alleen lokaal hakte het erin

ik wacht wel af tot de storm is geluwd.

 

Warmte en zon hebben iets van hun kracht verloren

stinkende vuilcontainers, de lucht van de barbecue en menigeen rook niet meer fris

Maar vandaag voel ik me herboren

 

Ook al kwam het plaatselijk in een overdosis

Maar de zomer heft, dankzij de bui, haar vieze luchtjes verloren

En echt, die kan ik missen als kattenpis!

 

 

 

donderdag 25 juli 2013

De naaister uit Kabul


Spijtig kijkt Tanja, bij wie ik die middag op bezoek ben, naar de slijtageplekken op de mouwtjes ter hoogte van de ellebogen. De blouse was het favoriete kledingstuk van haar geliefde tante Adèle. De oude vrouw stierf vorige maand op negentigjarige leeftijd. Liefkozend, alsof het haar tante zelf is, haalt ze haar hand over de ragfijne stof.  ‘Ik zie tante nog staan met haar lievelingsblouse in de fraaie tuin’ vertelt ze me om er trots aan toe te voegen dat het een statige dame was met gevoel voor mooie dingen.
De zijden blouse is door het tijdloze model nog prima te dragen en de stof is prachtig. Een kenner zal de kwaliteit ervan zeker herkennen. Alleen de mouwtjes, daar moet ze wat aan doen. Tanja besluit dat het kledingstuk zich prima leent voor korte mouwen en we nemen het mee naar de kleermaakster in de stad.

Zachtjes openen we de deur, de ouderwetse winkelbel maakt een geluid van vroeger. We stappen naar binnen. In een hoekje achterin het pand zit een gesluierde vrouw achter de naaimachine. Ze is de eigenaresse van het naaiatelier dat hier sinds een jaar of twee is gevestigd. Ze is Afghaanse en woont hier met haar zoon.
‘Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?’ vraagt de vrouw met een heldere stem.  Terwijl we naar haar toelopen en haar groet beantwoorden pakt Tanja haar erfenis uit een plastic tasje.
Nog voor ze iets heeft kunnen zeggen, neemt de vrouw de blouse van tante Adèle in haar handen en roept enthousiast ‘Oh, wat een prachtige stof!’ Haar groene ogen twinkelen.  Met een onderzoekende blik bekijkt ze vervolgens het kledingstuk waarbij ze haar goedkeuring laat horen door met haar tong een klakkend geluid te maken.
‘Ah, de mouwtjes zijn het probleem zie ik, maar wanneer u deze inkort kunt u de blouse goed dragen. Het zal u fantastisch staan. De kwaliteit is uitzonderlijk. Zo maken ze het tegenwoordig niet meer’ zegt ze terwijl ze ons met een innemende glimlach aankijkt. Gelijkertijd veegt ze haar voorhoofd af met een papieren zakdoekje. ‘Wat is het toch warm’ verzucht ze.
We schieten allebei in de lach en Tanja merkt op dat de naaister met haar gemopper al aardig op een Nederlander gaat lijken. ‘Wij mopperen ook altijd op het weer’ zegt Tanja. Waarop ik lachend opmerk dat ze niet al onze gewoontes moet overnemen.
De vrouw met de mooie ogen die nu ineens treurig staan kijkt ons verschrikt aan en verontschuldigt zichzelf: ‘sorry, ik mopper inderdaad te veel. Neemt u mij maar niet kwalijk. Ik heb te veel nare dingen gezien’ voegt ze er zachtjes aan toe.
Verdorie denk ik, nu heb ik met een goedbedoeld maar veel te flauw grapje de vrouw teruggebracht bij haar verschrikkelijke herinneringen. Omdat ik niet weet wat te zeggen, raak ik even haar schouder aan.  We kijken elkaar aan en ze schenkt me warme glimlach. Over het verstelwerk worden zakelijke afspraken gemaakt en met een vriendelijke groet ter afscheid verlaten we haar winkeltje. Op hetzelfde moment komt haar zoon, een vrolijk lachende jonge knul van een jaar of achttien aangefietst. Hij groet ons beleefd en loopt richting zijn moeder die alweer over haar naaiwerk gebogen zit.

Het is inderdaad warm. Tanja en ik besluiten een terrasje te pakken. We hebben geluk, al snel vinden we een vrij tafeltje met twee stoelen. Op een denkbeeldige stoel zit de naaister uit Kabul. Ze heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Ik probeer me voor de geest te halen hoe het is om met je zoon je vaderland te moeten ontvluchten en vervolgens een nieuw bestaan op te bouwen in een land als het onze.  Een land waar buitenlanders die zich er willen vestigen door velen  toch vooral als een probleem worden gezien. Het lukt me niet, ik kan me niet voorstellen wat er in dit land zou kunnen gebeuren waardoor ik mij genoodzaakt zie het land te ontvluchten. Ze moet door een hel gegaan zijn. Ze verdient onze aandacht en een warm gevoel maakt zich van mij meester. Wat een vrouw!

Hetzelfde gevoel overviel me onlangs bij een lezing  van ‘Wereld van vrouwen,’ een regionaal multicultureel netwerk van actieve autochtone en allochtone vrouwen in onze stad. Met regelmaat organiseren de dames bijeenkomsten waarin de gewoonten en gebruiken van een specifiek land centraal staan. Leuke avonden zijn het. Onder het genot van een hapje en drankje uit het land wat die avond het onderwerp vormt, luisteren naar boeiende en leerzame verhalen over andere culturen. Soms alleen maar leuk en gezellig, soms heel emotioneel. Wanneer één van de vrouwen tijdens de Cambodjaanse avond vertelt over haar vlucht als twaalfjarig meisje voor het Pol Pot-regime kun je een speld horen vallen. Ook het verhaal van moeder en dochter uit Iran over de cultuur van het land, de revolutie, de dichtkunst, de oorlog tussen Irak en Iran en uiteindelijk hun vlucht via Turkije heeft diepe indruk gemaakt op de aanwezigen.

Vanavond staat Staphorst centraal. Toch een plaats waar vaak lacherig en smalend over wordt gedaan wordt, maar niet op deze avond. Niet bij deze vrouwen. Hendrikje, Aaltje en Hummigie vertellen, gekleed in Staphorster dracht, met een flinke dosis humor over hun klederdracht en de plaatselijke gebruiken. Vrouwen uit alle windstreken hangen aan hun lippen en op het eind van de avond staat er een pronte Surinaamse te glunderen in Staphorster klederdracht.

Wat een avond, wat een sfeer, wat een vrouwen!

Tante Adèle, Tanja, de naaister uit Kabul, Hendrikje, Aaltje en Hummigie, stuk voor stuk wereldvrouwen, vertel je verhaal en help ons integreren!

 

 

 

dinsdag 23 juli 2013

Zomer!


Zwaluwen scheren  

over de besproeide tuin
 
oud beeld, nieuwe dag