Ik ben er klaar mee!

Vanmorgen tijdens een ochtendwandeling  samen met Guus lopen er twee vrouwen achter ons. Ik herken ze, we komen ze wel vaker tegen. Ze lopen sneller dan wij dus op een bepaald moment worden we ingehaald. Hun tempo ligt echter niet zo heel veel hoger dan dat van ons. Ik moet zelfs mijn pas een beetje inhouden om te voorkomen dat Guus te enthousiast aan ze gaat snuffelen- Guus is mijn hond, by the way-. Onwillekeurig vang ik een deel van het gesprek op dat de beide vrouwen voeren . Het is een ernstig gesprek. Eén van de twee heeft er schoon genoeg van. Ze heeft het er helemaal mee gehad. Waarmee weet ik niet  en wil ik ook niet weten, maar dat ze het zat is, is wel duidelijk. In de korte tijd dat ik achter haar loop -hooguit drie minuten- hoor ik het haar in drie verschillende toonaarden zeggen: ‘ik ben er zó klaar mee’, dit is de wanhopige variant en gaat gepaard gaat met een zucht. Verder volgen nog de kortafgemeten-  ‘ik ben er echt klaar mee’ en de meest venijnige variant : ‘Echt,  ik ben er een beetje klaar mee’, waarbij ze haar ogen tot spleetjes samenknijpt. Het geeft haar een gemeen gezicht. Haar gesprekspartner lijkt niet onder de indruk, de valse blik waarmee het opgewonden standje haar aankijkt zal niet voor haar bestemd zijn geweest.

Daar heb je er weer één denk ik. Weer zo één die er klaar mee is. Ik word daar toch zo moe van. Van die mensen die maar lopen te zaniken dat ze er klaar mee zijn. Hoezo er klaar mee zijn? Alsof de wereld verandert omdat jij zegt er klaar mee te zijn. Hou toch op met dat geklaag, doe iets! Ga naar de bibliotheek, lees een boek, verdiep je in de materie als je het niet begrijpt. Vraag hulp! Praat met mensen die het wel begrijpen. Ga naar een psychiater, een psycholoog een dominee, een advocaat desnoods, maar keer je niet af!

Keer je niet af van het probleem wat je zo emotioneel raakt, je bent er namelijk niet klaar mee. Met iets wat je zo raakt, zo boos, verdrietig en wanhopig maakt ben je niet klaar, nooit!

Stop met klagen, doe iets

Echt, ik ben er zó klaar mee!

Herfst

De bolchrysanten,

echt, ze zijn genadeloos!

Herfst is onderweg

Meppel, de groenste gemeente van Nederland?

‘Wat wordt Meppel groen hè?’ zei laatst iemand tegen mij. Ik keek haar aan en zag wat ze bedoelde. ‘Nou inderdaad’ zei ik ‘we scoren goed op de ranglijst van de  groenste stad van Nederland ’

‘Groen in de stad is belangrijk voor de aanpassing aan klimaatverandering en draagt bij aan een plezierig leefklimaat. Zo heeft groen een positief effect op de gezondheid van mensen en draagt groen bij aan de verbetering van het milieu, door het verminderen van luchtvervuiling en het dempen van geluidhinder. Een belangrijke functie is ook de waterberging bij hevige regenval en verkoeling in warme periodes’ aldus het citaat van de universiteit van Wageningen. De universiteit heeft een ranglijst gemaakt van groenste steden in Nederland. Hierin is de hoeveelheid  openbaar groen per vierkante meter in de bebouwde kom per woning berekend. Weert voert de ranglijst aan gevolgd door Emmen en Lelystad, maar ik durf te wedden dat Meppel volgend jaar de eerste plaats gaat innemen.

Dankzij de aandacht van de gemeente Meppel tiert het groen in onze stad welig. Toen wij ongeveer twintig jaar geleden ons huis aan de Citroenvlinder in de vlinderbuurt kochten was dat onder andere omdat de wijk zo mooi groen van opzet was. Bij de aanplant en het maaibeleid van het openbaar groen werd er rekening gehouden met het aantrekken van vogels,vlinders en insecten en met succes! Volop vogels en vlinders in de buurt, prachtig. Het project was geslaagd in zijn opzet. Straatnaambordjes met afbeeldingen van de vlinders waar naar de straten werden genoemd onderstreepten het bewust gekozen beleid van de gemeente om een groene wijk te creëren.

Totdat de klad erin kwam. Decentralisatie van het sociaal domein vanuit de rijksoverheid, korting op gemeentebudget, maar ook bijzondere keuzes van het gemeentebestuur zelf,  zoals de totstandkoming van een heus onderwijspark met de bouw van een naar mijn idee veel te grote school waarvan bij mij de schijn van een prestige-object van enkele gemeentebestuurders blijft hangen, een nieuwbouwproject middenin in een weiland als een pukkel aan de rand van de stad waar niemand volgens mij op zit te wachten in een tijd waar de helft van de stad te koop lijkt te staan, hebben er onder andere toe geleid dat het geld op is. De gevolgen zijn bezuinigen. Onder andere op het groenonderhoud. Bomen, struiken - inclusief onze weelderig bloeiende vlinderstruiken- worden rigoureus verwijderd en vervangen door grasveldjes. Poepveldjes voor honden zijn het geworden. Vlinders maken plaats voor vliegen. Gelukkig zijn er niet alleen maar strontvliegen en dikke groene vleesvliegen, maar zijn er ook vliegen met hele exotische namen als de Eikenroofzweefvlieg, de Citroenpendelzweefvlieg, de Pyjamazweefvlieg  en niet te vergeten de akkerdisteldansvlieg dus als de straatnamen aangepast moeten worden is er best keuze genoeg. Ik zou bijvoorbeeld wel aan de Odontomyia Ornata willen wonen. Dat klinkt best chique.

Het vele groen waarmee Meppel zich naar mijn idee de eerste  plaats op de ranglijst van de universiteit van Wageningen verwerft bevindt nu voornamelijk tussen, op en onder het straatmeubilair.

Ons gemeentebestuur doet niets meer, ze passen op de winkel. Nou ja niets? Er wordt nog iets aan promotie gedaan. Burgemeester en wethouders zetten zich persoonlijk in voor het werven van Amsterdammers voor een dagje ‘boertjes- kieken.’ Met busladingen vol komen ze naar DMD (donderdag-Meppeldag) 'Mokumdag' wel te verstaan. Oh ja, en Sinterklaas komt dit jaar in Meppel ons landje binnen. Hopelijk met een bonte kleurrijke stoet met Pieten. Daar kan Meppel dan nog even echt mee scoren voordat ze zich helemaal teruggeeft aan de natuur .

Alles is betrekkelijk!

 
Ik druk op het knopje om het autoraam te openen en pak het kaartje dat mij toegang verschaft tot de parkeergarage uit de automaat. Drie keer per week carpool ik met een collega. We komen beiden uit Meppel en werken in Apeldoorn. De ene week rijd ik twee keer, de andere zij. Vandaag ben ik aan de beurt, de laatste dag van de week. We zijn mooi op tijd en op de begane grond is een plekje vrij. Oei, dezelfde plek als vorige week, toen ik pech had met de auto en deze uiteindelijk weggesleept moest worden. De schade viel mee: vier bougies, een nieuwe accu en hij rijdt weer als vanouds. Gisteren zei ik nog opgelucht dat mijn peugeootje ons weer keurig in Apeldoorn had afgeleverd. ‘Ik had ook niet anders verwacht hoor’ antwoordde mijn carpoolmaatje lachend en zo is het natuurlijk ook. Hoe groot is de kans statistisch gezien dat de auto ons weer in de steek zal laten. Bij het afsluiten van de auto heb ik even de neiging om een opmerking te maken als: Is het niet de Goden verzoeken om de auto weer op deze plaats te parkeren? Maar ik houd me in. Sowieso een rare opmerking uit de mond van een atheïst. Leuk vind ik dan wel weer dat erover meerdere Goden gesproken wordt. Dat sluit tenminste geen enkel geloof uit, maar dat terzijde. Na een plakkerig en warme dag op het werk zijn we blij dat we weer naar huis kunnen. Hoewel het pas donderdag is, begint voor ons beiden het weekend en dat stemt vrolijk. Het was het warm op het werk, in de auto meteen maar de airco aan en ik start de motor en zet hem in de achteruit om uit te rijden. ‘STORING IN HET EMISSIESYSTEEM’ meldt de display en het rode lampje op het dashboard is onverbiddelijk. ‘Nee!! Dezelfde melding als vorige week, dat geloof je toch niet?!’ Hoe hard ik gegild heb weet ik niet -sorry daarvoor carpoolmaatje- maar ik ben boos, verontwaardigd en voel me ongelofelijk bedonderd!
Gelukkig kan mijn collega snel ander vervoer regelen, daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Gelaten bel ik wederom de Peugeot Assistance en weer krijg ik een vriendelijke Vlaamse mevrouw aan de lijn. Van de vorige week weet ik nog dat ik niet moet zeggen de motor van de auto na blijft loeien. Dat begrijpen Vlamingen niet. Natuurlijk niet, koeien loeien en auto’s…? ‘Ach nu begrijp ik het’ zei de Vlaamse dame vorige week ‘uw auto lawaait!’ Je weet wel van het werkwoord lawaaien, stom dat ik daar niet aan gedacht heb.
Het is begin augustus, vakantietijd! De Peugeot Assistance- actief in heel Europa- heeft het druk.’ U gaat teruggebeld worden mevrouw zegt de vriendelijke Vlaamse dame, maar het kan even duren. Houd uw telefoon bij de hand en houd er wel rekening mee dat bij storingen binnen één week de auto weg getakeld moet worden, dat is voorschrift namelijk’. zegt ze er zachtjes achteraan. Wejgtakelen…als je het op zijn Vlaams uitspreekt klinkt het best aardig. Vandaar waarschijnlijk dat de centrale in België geplaatst is.
Wegtakelen..., ik had niet anders verwacht!
Het is nog steeds warm en zonnig en ik besluit buiten naast de parkeergarage op het bankje onder een boom te wachten. Een uurtje later krijg ik telefoon, het bergingsbedrijf zal contact met mij opnemen. Met mijn telefoon binnen handbereik blijf ik braaf zitten wachten. Een halfuur later komt Hans – we noemen elkaar inmiddels bij de voornaam- met zijn gele sleepwagen aanrijden. Bellen vond hij kennelijk overbodig. Hij wist me te vinden, Same Place, Same Time! Hij leest de boardcomputer uit en constateert dezelfde foutcodes als vorige week. Hoofdschuddend kijkt hij mij aan. Boos merk ik op; ‘Ik voel me best....’ ‘belazerd’ vult hij aan. Hans rijdt de auto voor mij de parkeergarage uit. ‘Wat wil je, een leenauto voor één dag, moet ik je naar het station brengen? zeg het maar.’ In een seconde weeg ik de verschillende opties tegen elkaar af. Aan beiden kleven nadelen en ik besluit naar huis te bellen en me op te laten halen. Het is koopavond in Apeldoorn, dus ik vermaak me wel. Ik bedank Hans, die inmiddels mijn auto op de sleepauto getakeld heeft en wandel de stad in. Wanneer ik om negen uur thuis ben, plof ik doodmoe op de bank.

De volgende dag valt het tijdschrift ‘Schrijven’ op de deurmat. ‘Kneed je ellende tot een goed verhaal’ staat er op de cover. Ach, het wordt ook wel weer eens tijd voor een column op mijn blog bedenk ik en over dat gedoe met die auto kun je best een verhaaltje schrijven. Bovendien voel ik me nog steeds erg verontwaardigd over het aangedane leed. Prima omstandigheden om te schrijven dus. Ik klap mijn laptop open en schrijf het chagrijn van me af, zo werkt dat!


Halverwege mijn verhaal zie en hoor ik een ambulance met hoge snelheid -compleet met sirene en zwaailicht- de straat inrijden. Hij stopt vlakbij ons huis om een paar minuten later weg te rijden met een bewoner uit onze straat.


‘Kneed je ellende tot een goed verhaal’ krijgt ineens een andere betekenis. Ik selecteer de net geschreven tekst en sta het punt met een druk op de deleteknop het geheel te wissen totdat ik me realiseer dat dit juist het verhaal is.

Oké, auto’s moeten het gewoon doen en wanneer ze weigeren is dat verdomd vervelend, maar beter afgevoerd met een sleepauto dan in een ambulance!