De rode lijn

Alles ligt klaar. Een rugtas, flesje drinken, een pakje crackers voor onderweg. Nu nog even mijn kledingkast checken. Trek iets rood aan is opnieuw het devies. Bij de vorige twee demonstraties in Den Haag volstond een t-shirt en een petje, maar dat was in mei én juni. Nu is het 5 oktober. Met mijn knalrode tussenjas en dito paraplu voldoe ik ruimschoots aan de dresscode. De rode strook die ik als statement op het raam wil plakken ligt klaar. De derde grootschalige demonstratie alweer, nog afgezien van de vele kleinere demonstraties op diverse plaatsen in het land. Te gek voor woorden dat een derde keer nodig is.

5 oktober, al twee jaar is Israël aan het moorden in Gaza. En natuurlijk, de aanleiding was verschrikkelijk. De aanslag op 7 oktober door Hamas is afschuwelijk en niet te verdedigen, maar laten we eerlijk zijn, die aanslag had ook een oorzaak. Journaalbeelden van kolonisten die Palestijnen op gruwelijke wijze verjagen uit hun woningen, gesteund door de regering van Israël, staan op mijn netvlies gebrand.

5 oktober, inmiddels hebben verschillende internationale én Israëlische organisaties Israël beschuldigd van genocide in Gaza: VN commissie, Amnesty International, Human Rights Watch, Artsen zonder Grenzen, B'Tselem en Physicians for Human Rights Israël.

- En nog steeds stelt ons ministerie van Buitenlandse Zaken dat er onvoldoende juridische grond is om de situatie als genocide te bestempelen.

- En nog steeds levert Nederland onderdelen voor F-35-gevechtsvliegtuigen aan Israël, koopt Nederland wapens van Israël en fungeert het als doorvoerland voor militaire goederen en zogeheten dual-use technologie. Daarmee verleent ons land militaire-en economische steun terwijl men weet dat deze steun genocide mogelijk maakt. Dat maakt ons medeplichtig aan genocide volgens het Genocideverdrag. En of dat allemaal nog niet erg en beschamend genoeg is blijft onze regering, in tegenstelling tot veel landen om ons heen én tegen het advies in van deskundigen, halsstarrig weigeren doodzieke kinderen uit Gaza op te nemen in onze ziekenhuizen. Nee, die kinderen moeten maar geholpen worden in de regio, want stel je voor, er zullen mee- reizigers mee komen die misschien asiel aanvragen. Je verschuilen achter de regio of Europa, wanneer het uitkomt, daar is onze regering goed in. Toegegeven, heel recent is het standpunt aangepast. Waarom nu wel?

Ik voel me machteloos en beschaamd. Ik ben boos en verdrietig. Het onrecht moet stoppen. Nu! Daarom wil ik demonstreren in Amsterdam.

Maar ik ga niet.

Ik durf het niet meer aan, in juni twijfelde ik geen moment. Ook toen voelde ik de schaamte, was ik boos en verdrietig, maar ik dacht niet helemaal machteloos te zijn. Ik kon iets doen, mijn stem laten horen. Verzet tonen tegen de daden van Israël in Gaza. Verzet tegen onze regering. Vanaf het moment ik hoorde dat de derde demonstratie in Amsterdam gehouden zou worden, sloeg bij mij de onzekerheid toe. Met de Maccabi-rellen in het achterhoofd, de grote Joodse gemeenschap en nee, ik ben geen antisemiet. Maar een feit is dat groepen mensen meer en meer tegenover elkaar zijn gaan staan en zich steeds agressiever uiten. Kijk naar de rellen rondom AZC's. Polarisatie, niet in de laatste plaats gecreëerd door rechtse politici die zonder enige zelfreflectie asielzoekers verantwoordelijk stellen voor alles wat mis is in onze samenleving. Een partij als BBB die het nota bene presteert de meest rechtsextreme, ledenloze partij rechts in te halen te gaan. De woon-asiel minister van diezelfde partij die voortdurend haar zorg uitspreekt, terecht overigens, over het feit dat jongeren geen woning kunnen krijgen. Diezelfde minister bond samen met haar buren een procedure aan om de bouw van een woonzorgcomplex voor hun eigen deur tegen te houden. Ik bedoel maar.

Als ik mijn zorg bespreek met mensen in mijn omgeving blijkt dat ik niet de enige ben. Met een gelijkgestemde verzinnen we zelfs een strategie wat te doen wanneer onverhoopt de situatie uit de hand loopt, maar veel verder dan je zo snel mogelijk uit de voeten maken komen we niet. En daar zit wat mij betreft het probleem. Sinds mijn twee nieuwe stalen knietjes heb ik valangst ontwikkelt. Gaan voelt niet goed, niet gaan voelt net zo min goed en toch besluiten we daartoe, helaas.

Maar wat kunnen we wel?

Ik plak de rode strook op mijn raam, schrijf een blog en deel die waar ik kan. Ik wil mijn stem laten horen. Wie volgt?!

 

Blij met het gootje!

 

Moet de badkamerdeur nu naar links of toch liever naar rechts draaien? Of kies ik ervoor helemaal geen binnendeuren te nemen, ze staan immers toch altijd open.
Een paar wandcontactdoosjes extra lijkt me een goed idee, aan stopcontacten heb je immers nooit genoeg. Of toch het liefst op een andere plek? Verplaatsen op dezelfde muur kost niets extra. Wandje eruit of toch een metertje naar achteren? Nog beter is het om het wandje bij de trap op de overloop niet helemaal naar boven door te laten trekken. Fijn voor de was, droogt zo lekker snel boven dat trapgat. Over de was gesproken, wat doen we met de watervoorziening? Drinkwater is een schaars goed. We kunnen ervoor kiezen om regenwater te gebruiken voor het doorspoelen van het toilet en om onze was ermee te doen. Maar ja, de aanleg van de  benodigde voorzieningen kost een paar centen en dan heb ik het nog niet gehad over de afvoer van de douche. Wordt het een goot of een toch een putje?  En dan die tegels? Niets mis met de standaard op zich, maar toch? Bio based verf op de voordeur en de kozijnen, ja of nee? En welke kleur? De keuze is groen, grijs, geel of iets roodachtigs. Beetje suffe kleurtjes, had van mij iets feller gemogen. Maak het zesendertig bewoners maar eens allemaal naar de zin.

Keuzestress is er zeker, maar het zesendertig bewoners naar de zin maken is de verantwoordelijkheid van zesendertig bewoners. Op sociocratische wijze zoeken we naar consent en nemen we onze besluiten. Als er geen onoverkomelijke bezwaren zijn, is er draagvlak en daarmee goed genoeg. Volgens dezelfde methode bepalen we hoe onze gemeenschappelijke ruimte en binnentuin eruit ziet, welke brievenbussen er komen en tal van andere zaken. Dat wil zeggen wanneer we besluiten dat we dat sociocratisch te doen. Dit bepalen we sociocratisch, als oefening.
De besluitvorming over het douchegootje is van een geheel andere orde. Menig vergadering tussen de aannemer en de vertegenwoordigers van onze CPO was nodig om over dit onderwerp een ei te leggen. Dit tot wanhoop van velen.  Voor mij betekent het dat ik afstand neem van de goot en mijn heil zoek in het putje. Het lijkt erop dat hiermee bij de laatste hobbels zijn genomen. De meeste koopcontracten zijn getekend en de grond is aangekocht. Laat ze maar gaan beginnen.
Ik kijk er naar uit om samen met de bewoners, waarvan ik velen de afgelopen maanden al veel met veel plezier heb leren kennen, van ons duurzame en buurtzame project ‘Klein Wonen in De Tippe’ (KWT) een fijne plek te maken.

Een woord van dank voor al het werk in de afgelopen jaren aan de pioniers van ‘KWT’ is zeker op zijn plaats, waarbij ik Harrie, die met zijn ervaring onze steun en toeverlaat is, zeker niet wil vergeten.

Dank!!