zaterdag 24 februari 2018

Geef het volk brood en spelen!



Een blog van mij over de Olympische spelen? Het zal je verbazen en terecht. Ik heb helemaal niets met sport. Het ontbreekt mij aan de noodzakelijke winnersmentaliteit en voor het fanatisme ben ik zelfs allergisch. Maar ik ben thuis en op de televisie is de openingsceremonie te zien. Al snel word ik gegrepen door een combinatie van mooie beelden, technische hoogstandjes en symboliek. Kinderen in gekleurde jasjes symboliseren de vijf elementen: rood voor vuur; blauw voor water; zwart voor metaal; wit voor aarde en groen voor hout. ‘De vijf elementen verhouden zich tot elkaar in een cyclus van creatie en vernietiging,’ lees ik op het internet. De vijf elementen trekken elkaar aan en stoten elkaar af. Door dit proces ontstaat verandering en evenwicht. Yin en Yang, het fascineert me net als de hightech. Oude oosterse filosofie en vernieuwende hightech ook heel yin en yang. En het wordt nog mooier. Beide Korea’s doen als één land mee aan de spelen. ‘De Zus van’ staat achter de president van Zuid Korea. Met een glimlach zelfs. Haar gebruikelijke zwarte uniform wordt opgevrolijkt door een fleurig blauw keycord en badge. Leuk! Staat je goed een beetje kleur, moet je vaker doen, denk ik. Maar jammer, ’s avonds in het acht-uur- journaal zien we ‘De Zus van’ samen met haar delegatie weer strak in het zwart. Het fleurige blauw is weg, net als de glimlach, maar de bedoelingen zijn goed. Er is zo waar een gesprek tussen Noord en Zuid. De spelen staan in teken van de vrede. De Olympische gedachte! Drones als vredesduiven laten zich vangen in vijf ringen. Nog aan het scherm gekluisterd zie ik hoe de Koreanen als één team het stadion binnentreden. Het ontroert me. Ook op de tribunes is iedereen euforisch, inclusief een synchroon zwaaiend leger van Noord Koreaanse cheerleadertjes in rode uniformpjes. ‘Dit is een wonder, dit is uniek!’ Woorden van gelijke strekking worden gebruikt. 

Maar dan de sport zelf. Af en toe kijk ik als het zo uitkomt. Ik zie hoe twee tiende punt verschil maakt tussen euforisch geluk, een knuffel van de Koning en intens verdriet. Hoe een honderdste van een seconde afrekent met te hoog gespannen verwachtingen en hoor ik Sven zeggen dat hij alleen voor goud rijdt. Dan is er het gevalletje matchfixing. Een oud lijk dat uitgerekend vandaag uit de kast valt. Want vandaag is de dag van de 10 kilometer. De dag van Sven, de man die alleen voor goud gaat. Maar het is ook de dag van zijn grote concurrent. En laat nou net de coach van deze concurrent iets te maken hebben met het oude lijk. Toevallig he? Opeens weet ik weer waarom ik sport niet leuk vind. Bah, het riekt naar politieke spelletjes. Belangen zijn in het geding. Het zal wel uitmaken of je de sponsor bent van de winnaar bent of van een verliezer. De tentakels van de commercie? Of ben ik nu te achterdochtig? In elk geval bevestigt het mijn vooroordelen. Ik haak af. De tv staat nog aan, maar ik kijk niet meer.
Maar dan is er ene Esmee Visser. Ze verrast iedereen en zichzelf nog het meest. ‘Ik heb gewoon lekker geschaatst,’ is haar reactie op de vraag wat er is gebeurd. Voor het eerst sinds de openingsceremonie ben ik weer ontroerd. Wat een heerlijk mens! Hopelijk houdt ze haar zichtbare onbevangenheid en valt ze niet ten prooi aan de gekte van topsport en aan de tentakels van de aasgieren en blijft ze gewoon lekker schaatsen met de jongens in Groningen.

Morgen is de sluitingsceremonie. Ik ben benieuwd of ‘De Zus van’ er weer zal zijn met haar glimlach en fleurige badge. Of de cheerleadertjes weer synchroon zullen zwaaien met hun vlaggetjes. Of beide Korea’s elkaar ietsepietsie genaderd hebben.
Sport verbroedert en Drones als vredesduiven. Het is ook wel een beetje naïef. Per slot van rekening is  ‘De Zus van’ ook alleen maar de zus van. Intussen kondigt Trump nieuwe sancties aan tegen Noord Korea.  ‘Het grootste pakket ooit’ en houdt de grote broer van ‘De Zus van’ de hand aan de knop.










Geen opmerkingen:

Een reactie posten