Morgen bloeit het Fluitenkruid

26 april

 

Pioenrozen staan op de vaas, het groene blad aan de oude beukenboom in het schijnsel van de ondergaande zon verblindt me bijna en ik heb zelfs al zwaluwen geteld. Naast het landweggetje waar ik loop drijft het kikkerdril in de sloot, de knoppen van het Fluitenkruid staan op uitbarsten, zwanger van nieuwe bloemen. Wat een heerlijke tijd is dit toch. Elk jaar weer geniet ik ervan, nieuw leven, nieuwe kansen. Een mooie tijd ligt in het verschiet. Morgen is het Koningsdag, de tweede alweer. Het zou ook de verjaardag van mijn oom  geweest zijn wanneer hij nog geleefd had. Een oom die mij dierbaar was. Hij had het altijd moeilijk in deze tijd. Want dat is het ook, een moeilijke tijd. Een verwarrende tijd. Vier en vijf mei nadert en daarmee de herinneringen. Herinneringen aan de gruwelijkheden, aan de dood. Herinneringen aan een oorlog, onze oorlog. Zijn oorlog, op een avond toen we samen een paar wijntjes gedronken hadden -hij wat meer dan ik- stond mijn oom het zichzelf toe om een fractie van zijn gruwelijke herinneringen met mij te delen en hij gaf mij een boek van Ludo van Eck, ‘De Getekenden’  over de Tweede Wereldoorlog. Op de eerste pagina schreef mijn oom de volgende tekst. Hij ondertekende met zijn schuilnaam.

‘Nooit vergeten, wel vergeven, nooit vergeven, wel vergeten’

Philip

Nooit vergeten! Zeventig jaar vrijheid vieren we dit jaar. De roep om nooit te vergeten is ijler geworden, maar ook dwingender. De generatie die de oorlog aan de lijve heeft ondervonden sterft uit. Nu is het aan ons, de volgende generatie om de boodschap en daarmee de waarschuwing van onze ouders door te geven.

In de jaren na de oorlog is er hard gewerkt om weer een bestaan op te bouwen. We zijn nu één van de rijkste landen ter wereld. Werk was er in overvloed, zo veel zelfs dat er een tekort ontstond aan arbeiders voor zwaar en ongeschoold werk. We lieten mensen uit landen in zuid Europa, Azië en Afrika komen. Gastarbeiders noemden we ze. De economie draaide als een tierelier, het kon niet op.

Nu zeventig jaar later krabbelen we op uit een crisis waarin we ontdekten dat de bomen niet tot in de hemel groeien. Er zijn grenzen aan wat kan. Toch is ons land en dat van onze buurlanden nog steeds een plek waar mensen naartoe willen, een veilige plek! Terwijl onze regering aan het ruziën is over ons 'Bed-, bad-en broodbeleid', komen mensen op de vlucht voor wreedheden in hun eigen land in gammele bootjes naar het Europese vaste land. Honderden lijken van vluchtelingen uit Libië en Syrië worden uit zee gevist en zijn er landgenoten die daarbij staan te juichen. Doodgewone mensen zoals jij en ik, ten prooi gevallen aan anarchie en mensenhandelaren. ‘Gelukzoekers’ worden ze genoemd. Nooit geweten dat zoeken naar geluk een doodzonde is. Te veel kleinkinderen van onze gastarbeiders van destijds staan in ons land perspectief –en werkloos aan de kant. Opgegroeid in een spagaat tussen twee culturen. Werkgevers lijken al jaren allergisch te zijn voor medewerkers met een niet Nederlandse achternaam. Een andere cultuur is ineens een belemmering geworden. Verbaasd en gechoqueerd zijn we dan wanneer die jongeren radicaliseren. Zeventig jaar vrijheid! Zou vrijheid niet universeel moeten zijn?

Misschien is het zo dat ik zaken uit hun context trek en op één hoop gooi, maar dat is wat er door mijn gedachten gaat , wandelend langs de sloot. 

Een mooie tijd, een verwarrende tijd!

Morgen bloeit het Fluitenkruid.