Kinderleed

 

 

 

 

Dat er een hoop ellende en ongelijkheid in de wereld is dat weten we. Dat macht en rijkdom niet eerlijk verdeeld is ook niets nieuws. Gelukkig leven we niet in een dictatuur en kunnen we als volwassenen onze stem laten gelden. Niet dat dit  onmiddellijk tot het gewenste resultaat leidt, maar je kunt iets doen! Je hebt de mogelijkheid invloed uit te oefenen,  maar de machteloosheid die je voelt als het om kinderleed gaat is onbeschrijfelijk. Het overkwam mij gisteren tijdens een buurtbarbecue. Raar eigenlijk dat je barbecue met ‘bbq’ afkort terwijl het toch duidelijk met een C geschreven wordt. Dat schept verwarring heb ik gemerkt. Gelukkig tikt de spellingscontrole -mijn digitale schooljuf- me over mijn vingers met een onverbiddelijk rood lijntje, maar dit terzijde. De buurtbraai dus, de eerste dit jaar. Het idee is spontaan ontstaan bij twee buurmannen op de eerste zonovergoten dag van dit jaar. Een derde -een buurvrouw in dit geval-  bemoeit zich ermee en maakt een burenapp. Al snel worden ideeën uitgewisseld en andere buren uitgenodigd. De conversatie op de app is al gezellig dus het belooft een gezellige middag te worden. Geen overgeorganiseerd  gedoe! Iedereen haalt gewoon wat uit de kast wat hij of zij wil delen. Een paar uitslovers maken een salade en al snel hebben we een tafel vol met heerlijkheden. Tafels en stoelen worden aangerukt . Frisdrank, wijn en bier staan koud. De kinderen vermaken zich best met elkaar,  de diverse speelattributen die zijn aangerukt helpen daarbij ook een handje. Natuurlijk duurt het niet lang voordat we met onze mobieltjes de sfeer in de door ons tot ‘gezelligste straatje van Nederland’ benoemde steeg hebben vastgelegd. En dan is het er ineens, Kinderleed! Eén van de buurmeisjes laat het onderwerp en passant vallen, ergens tussen de frikadellen en marshmallows. Een voorbeeld van een schrijnend onderscheid tussen kinderen die wel en niet over de mogelijkheid beschikken. Ik sta perplex. Wat kun je doen is zo’n geval? Het valt buiten hun beïnvloedingsfeer, dus de plaatselijke politiek aanspreken heeft geen zin. Connecties in Den Haag en Europa aanspreken? Buiten het feit dat ik ze niet heb, vraag ik me af of zij er iets aan kunnen doen.  Neelie Kroes zit er niet meer. Jammer, ik had haar ertoe in staat geacht. De Verenigde naties dan maar?

Het pijnlijkst van alles is het stigma waar die arme kinderen mee te maken  krijgen. Maar alsof de kinderen dat aangevoeld hebben wordt het fenomeen niet genoemd naar de arme sloebers, maar zijn juist de gelukkigen de naamgevers aan het probleem. Net als Konings-en of zondagskinderen als het ware. Wanneer je als Koningskind wordt geboren weet je dat je tot de gelukkigen van deze wereld behoort, maar het onderscheid je wel.  Hetzelfde is het geval met de ‘Samsungkinderen’ waar mijn buurmeisje het over heeft.  ‘Waarom noem je die kinderen Samsungkinderen?’ vraagt haar moeder. ‘Alleen kinderen met een Samsung kunnen bellen met what’s-App mam. I-Phonekinderen kunnen dat niet!

Als dat niet zielig is?!