Een
blog van mij over de Olympische spelen? Het zal je verbazen en terecht. Ik heb
helemaal niets met sport. Het ontbreekt mij aan de noodzakelijke winnersmentaliteit
en voor het fanatisme ben ik zelfs allergisch. Maar ik ben thuis en op de
televisie is de openingsceremonie te zien. Al snel word ik gegrepen door een
combinatie van mooie beelden, technische hoogstandjes en symboliek. Kinderen in
gekleurde jasjes symboliseren de vijf elementen: rood voor vuur; blauw voor
water; zwart voor metaal; wit voor aarde en groen voor hout. ‘De vijf
elementen verhouden zich tot elkaar in een cyclus van creatie en vernietiging,’ lees ik op het internet. De vijf elementen trekken
elkaar aan en stoten elkaar af. Door dit proces ontstaat verandering en evenwicht.
Yin en Yang, het fascineert me net als de hightech. Oude oosterse
filosofie en vernieuwende hightech ook heel yin en yang. En het wordt nog
mooier. Beide Korea’s doen als één land mee aan de spelen. ‘De Zus van’ staat
achter de president van Zuid Korea. Met een glimlach zelfs. Haar gebruikelijke
zwarte uniform wordt opgevrolijkt door een fleurig blauw keycord en badge.
Leuk! Staat je goed een beetje kleur, moet je vaker doen, denk ik. Maar jammer,
’s avonds in het acht-uur- journaal zien we ‘De Zus van’ samen met haar
delegatie weer strak in het zwart. Het fleurige blauw is weg, net als de
glimlach, maar de bedoelingen zijn goed. Er is zo waar een gesprek tussen Noord
en Zuid. De spelen staan in teken van de vrede. De Olympische gedachte! Drones
als vredesduiven laten zich vangen in vijf ringen. Nog aan het scherm
gekluisterd zie ik hoe de Koreanen als één team het stadion binnentreden. Het
ontroert me. Ook op de tribunes is iedereen euforisch, inclusief een synchroon
zwaaiend leger van Noord Koreaanse cheerleadertjes in rode uniformpjes. ‘Dit is
een wonder, dit is uniek!’ Woorden van gelijke strekking worden gebruikt.
Maar dan de sport zelf. Af en toe kijk ik als het zo uitkomt. Ik zie hoe twee
tiende punt verschil maakt tussen euforisch geluk, een knuffel van de Koning en
intens verdriet. Hoe een honderdste van een seconde afrekent met te hoog
gespannen verwachtingen en hoor ik Sven zeggen dat hij alleen voor goud rijdt. Dan
is er het gevalletje matchfixing. Een oud lijk dat uitgerekend vandaag uit de
kast valt. Want vandaag is de dag van de 10 kilometer. De dag van Sven, de man
die alleen voor goud gaat. Maar het is ook de dag van zijn grote concurrent. En
laat nou net de coach van deze concurrent iets te maken hebben met het oude
lijk. Toevallig he? Opeens weet ik weer waarom ik sport niet leuk vind. Bah, het
riekt naar politieke spelletjes. Belangen zijn in het geding. Het zal wel
uitmaken of je de sponsor bent van de winnaar bent of van een verliezer. De
tentakels van de commercie? Of ben ik nu te achterdochtig? In elk geval bevestigt
het mijn vooroordelen. Ik haak af. De tv staat nog aan, maar ik kijk niet meer.
Maar dan is er ene Esmee Visser. Ze verrast iedereen en zichzelf nog het meest.
‘Ik heb gewoon lekker geschaatst,’ is haar reactie op de vraag wat er is
gebeurd. Voor het eerst sinds de openingsceremonie ben ik weer ontroerd. Wat
een heerlijk mens! Hopelijk houdt ze haar zichtbare onbevangenheid en valt ze
niet ten prooi aan de gekte van topsport en aan de tentakels van de aasgieren
en blijft ze gewoon lekker schaatsen met de jongens in Groningen.
Morgen
is de sluitingsceremonie. Ik ben benieuwd of ‘De Zus van’ er weer zal zijn met
haar glimlach en fleurige badge. Of de cheerleadertjes weer synchroon zullen zwaaien
met hun vlaggetjes. Of beide Korea’s elkaar ietsepietsie genaderd hebben.
Sport
verbroedert en Drones als vredesduiven. Het is ook wel een beetje naïef. Per
slot van rekening is ‘De Zus van’ ook
alleen maar de zus van. Intussen kondigt Trump nieuwe sancties aan tegen Noord Korea.
‘Het grootste pakket ooit’ en houdt de
grote broer van ‘De Zus van’ de hand aan de knop.
