‘Na zorgvuldige overweging, moet ik u
helaas mededelen dat u niet in aanmerking komt voor de functie van…’ - einde citaat.
De eerste regel van een afwijzing
die ik per email heb ontvangen. In de volgende alinea wordt mij vriendelijk
verzocht geen contact op te nemen voor
de motivering van deze beslissing. Vanwege het groot aantal sollicitatiebrieven verwacht
de mevrouw van HRM (Human Resource
Management) niet alle afgewezen sollicitanten
te woord te kunnen staan. Verder word ik hartelijk bedankt voor de getoonde
belangstelling in de organisatie en wordt mij veel succes gewenst bij mijn
volgende sollicitatie. Op de tweede alinea
na, een standaardafwijzing. Ik heb
verschillende van gelijke strekking ontvangen. Hoeveel? Geen idee, ik sta er meestal niet zo lang bij
stil. Om niet ontmoedigd te raken, turf ik het aantal afwijzingen niet. De boodschap
die deze afwijzing onderscheidt van de andere doet mijn wenkbrauwen liften, liever
geen contact opnemen dus! Dit ontneemt
me de kans om door te vragen en er mijn voordeel mee te doen bij volgende
sollicitaties. Is het arrogant of gewoon een redelijk verzoek? Afhankelijk van
mijn bui beantwoord ik deze vraag wisselend
en hoewel het me frustreert besluit ik
aan het verzoek tegemoet te komen.
Lang niet altijd neem ik
telefonisch contact op na een afwijzing. Ik ben vijfenvijftig jaar en weet heel goed
dat ik de ware reden van de afwijzing niet zal horen, maar in dit geval had ik
graag een gesprekje gehad met de mevrouw van HRM. Jammer dat
ze deur met deze opmerking dicht gooit,
ook voor haar. Ik had hem graag op een kiertje gehouden. Ik acht mijzelf namelijk
geknipt voor die baan. Het zou een ommezwaai in mijn loopbaan betekenen, dat
wel. Waarschijnlijk is dat aspect, naast
het kleinigheidje van mijn leeftijd, een lastig punt geweest bij deze
sollicitatie. Mijn opleiding en werkervaring sluiten niet aan bij de
functie-eisen. Mijn interesse en passie echter zouden dit euvel ruimschoots
compenseren. Ik vrees alleen dat mijn - oh zo enthousiaste- brief met Curriculum
Vitae, na het zien van mijn geboortedatum bij de eerste selectie op de stapel
‘afgeschreven’ zijn beland. Ik neem het de vriendelijke mevrouw van HRM niet
kwalijk. Zo gaat dat nu eenmaal in Werving-en-selectieland. Ga maar aanstaan,
één vacature levert tegenwoordig honderden brieven op. De eerste selectie is op
basis van harde criteria. Meestal opleiding en/of werkervaring en ja
natuurlijk, leeftijd is een dingetje hoewel iedereen dat natuurlijk ontkent. Je moet je onderscheiden zeggen mensen die er verstand van hebben. Jouw brief moet de recruiter nieuwsgierig maken. En nee, niet door er afdrukken van gestifte lippen op te drukken of met parfum te besprenkelen . De inhoud moet aanspreken, deze moet prikkelen.
Bij een volgende
sollicitatie, een zandwinningbedrijf waar ze een telefoniste vragen met feeling voor zand,
besluit ik een heus gedicht aan mijn motivatiebrief
toe te voegen.
Feeling met zand? Maar
natuurlijk heb ik feeling met zand. Wie heeft er nu niet in een zandbak
gespeeld? Je kunt mij toch niet
verwijten dat het al zolang geleden is?Ook dit keer ontving ik al snel een afwijzing met dezelfde strekking. Over het gedicht,waar ik zo mijn best op had gedaan, geen woord.
De snelheid waarmee afwijzingen verstuurd worden is choquerend. Vooral uitzendbureaus zijn hier goed in. Met een muisklik wordt de eerste selectie afgehandeld. In hooguit vijf minuten, amper de tijd die nodig is om een email te openen en in een oogopslag te checken, ben je afgewezen.
Bizar! Frustreert het me? Nee, ik besluit dat niet te laten gebeuren.
Een telefoniste met feeling voor zand, ze lijken wel gek! Vanaf nu neem ik me voor me niet meer in allerlei idiote bochten te laten dwingen door mee te gaan in onmogelijke functie-eisen om vervolgens met hetzelfde nietszeggende riedeltje te worden afgewezen in de wetenschap dat alleen mijn leeftijd telt.
Intussen zit ik niet stil. Ik werk als vrijwilliger in de plaatselijke bibliotheek, ontmoet veel mensen en breid - daarmee mijn netwerk uit- en volg diverse cursussen. De overige vrije tijd stelt me in de gelegenheid kennis te maken met het culturele leven. Kortom mijn ontwikkeling staat niet stil. Ik heb weliswaar inkomen ingeleverd maar mijn leven is rijker geworden.
Natuurlijk geef ik niet op en solliciteer ik door, want ergens ligt een mooie uitdaging op mij te wachten, maar niet meer in het wilde weg.
Dus dames en heren recruiters wacht niet te lang! Ik ga niet op jullie aanbod zitten wachten. Op een dag betreed ik zelf de arbeidsmarkt en ben ik de concurrent.
Ik heb namelijk wat te
bieden!
Door water en wind
in
stralen, stormen en kastelen,
beschermt het en zuivert,
het knarst tussen mijn tanden, speelt met mijn tenen.
en glijdt door mijn vingers.
Zand
Er valt iets te winnen!
